Vanavond vroeg Perry of ik ook zin had om met z’n allen naar de kermis te gaan; het naaiwerk ging niet zoals ik wilde, elke fout die gemaakt kon worden maakte ik en ik haalde meer uit dan me lief was, dus er even tussenuit gaan kon geen kwaad.

Ik ben nergens in geweest, ik werd al misselijk van het kijken naar al die ronddraaiende mensen, hun gegil in combinatie met de zware oliebollenlucht, flikkerlichtjes en echo-fakende stemmen van de omroepers. Laat mij maar met beide beentjes op de grond staan, dan heb ik het ook al naar m’n zin.  Leuk was het om te kijken naar onze kinderen die voor ons uit liepen, de meisjes schelen niet veel meer in lengte en hun broer liep er stoer naast, vooral niet al te uitbundig lachen. Toch lief dat ze met hun ouders mee wilden gaan, of kwam dit alleen maar omdat dit hun enige kans op avondeten was? ☺

Thuisgekomen heb ik nog geprobeerd het naaiwerk te hervatten, maar toen ik wederom de mist in ging ben ik er mee gestopt. Morgen ga ik er met frisse moed weer tegenaan, dan zal het wel lukken; soms heb je zo’n dag dat je beter een goed boek kan pakken.