Met mijn arm vol kleren liep ik bij C&A de paskamerruimte in, een lange gang met 1 stoel en allemaal pashoekjes naast elkaar met de gordijnen dicht op een paar na. Op de stoel zat een jochie van een jaar of 12, zijn voeten raakten de grond amper en hij zat verveeld te bungelen met zijn benen, terwijl zijn moeder in het hokje tegenover hem achter de gordijnen stond, kleren te passen. Ik stapte in het pashokje naast haar, en terwijl ik het een na het ander aan en uit trok, hoorde ik het gesprek naast me. "Mam, je lijkt wel erg op oma he?" Ja, dat weet ik schat, dat zeggen ze allemaal, dat ik zo op haar lijk. Ja, je hebt net zulke brede heupen en dikke kont. Het gordijn wordt driftig open getrokken en ik voel de boze blik van moeder naar zoon, terwijl er een pinnige "Oo?" te horen valt. Zoonlief laat zich niet van de wijs brengen, hij is net lekker op gang aan het komen; "Hee, wat zijn dat voor een putten in je benen, getver, dat ziet er wel goor uit zeg." Ze trekt het gordijn weer dicht zonder iets te zeggen, maar in gedachte zint ze op wraak, vast. Leuk, zo'n zoon, en zo eerlijk ook op die leeftijd. Ze zijn al weg als ik uit het pashokje kom, helemaal happy, want ik heb 1: een verhaaltje en 2: een lekker zittende broek en 4 dito bloesjes

Bij het Verboden Rijk zag ik dat het nieuwste boek van Jean M. Auel uit was, gelijk maar gekocht, hard cover en in het Engels. Dit is het laatste deel, deel 6, en hopelijk valt hij niet tegen; als je een webcam hebt, dan kan je het boek op die manier op de computer 'inscannen', en dan krijg je een virtueel beeld te zien van de omgeving waar Ayla staat, volgens uitleg achterop het boek. Het boek ligt te roepen en te lonken naar me, maar ik bewaar hem nog even, voor als we naar Madrid gaan, dit voorjaar.

We hebben er 10 jaar op moeten wachten, het 1e deel kwam precies 30 jaar geleden uit. 30 jaar heeft wel een speciale betekenis voor mij; mijn moeder en ik schelen 30 jaar, en Evelien en ik schelen 30 jaar. Ik weet nog dat ik het eerste boek las, met rode oortjes, want het is best wel heftig, maar ook heel erg boeiend met weetjes over kruiden enzo.

Ik moest onlangs wel lachen, ik probeerde Suzanne wat Nederlandstalige boeken aan te smeren praten die in onze boekenkast stonden; ze leest teveel Engelstalig en haar NLse woordenschat is tenenkrommend mager. Na een tijdje zoeken welk boek haar nog meer zou aanspreken, viel mijn oog op de Earth's Children serie, en ik pakte deel 1, Clan of the cave bear. Met een "dit is een geweldig boek, dat leg je niet zomaar neer", gaf ik het aan haar, en ze bladerde er met een "zal wel" gezicht in. Toen glimlachte ze, en zei dat dit boek haar woordenschat vast wel zou vergroten, maar dan wel van de verkeerde taal, het was dus in het Engels, domme mama.