Een vermoeiende dag gehad, emotioneel ook.
Vannacht veel pijn in mijn handen en onder de morgen kon ik ze niet eens goed bewegen van stijfheid en pijn. Ook mijn li onderarm voelde weer akelig aan, beurs en slapend. Na het douchen en wat bewegen ging het weer wat beter, maar ik heb mijn handen de hele dag gevoeld; alsof ze klem hebben gezeten. Ik heb wederom de oncologieverpleegkundige gebeld, dat ik me zorgen maakte hierover en of dit ook normaal was. Blijkt helaas dus normaal te zijn; het komt van de zenuwuiteinden die aangetast zijn, de verschijnselen worden pas heftig een maand of 2 na de laatste chemokuur en dit trekt dan de komende maanden verder door (komt ook in de voeten voor) en kan tot door de arm heen trekken. Dat slapende gevoel in mijn arm hoort er dus bij. In beweging blijven en niet in de kou zitten was haar advies. Het kon nog wel een paar maanden duren eer het minder zou worden, maar na een jaar was het meestal wel weg op soms een restverschijnsel na in vingertoppen.
De pijn in de gewrichten kan heel goed van de menopauze komen zei ze maar ik moest bij de volgende controle ook vragen of het niet van botontkalking kon komen en vragen of hij daar naar kon kijken. Daar zijn gelukkig goede medicijnen voor tegen botontkalking, daar had hij het de laatste keer over toen hij zich zorgen maakte voor als ik over 3 maanden nog in de menopauze zat. Ik ben te jong om met ontkalking te beginnen.
Vanmiddag belde ik naar de telefoonwinkel voor de pukcode die ik nergens kon vinden. "Als u naar de winkel komt met het toestel en de bon dan zal ik het voor u opzoeken." zei de verkoper. Kom ik daar aan, kletsnat van het zweet en een beetje kribbig van de warmte en van de voor mijn voeten slenterende mensen op weg naar de winkel. Ik uit mijn verbazing waarom de pukcode niet gewoon in het doosje van de telefoon zat (het kaartje waar de Simkaart uitgedrukt was), zegt hij dat ze dit bij abonnementen nooit doen ter bescherming van de klant bij diefstal. "Ja maar, de pukcode ga je altijd nodig hebben ’s avonds of in het weekend als je zit te spelen met je mobieltje, zal je net zien. En dan zijn jullie dicht. Niet zo handig he."
Antwoord hij zonder knipperen van de ogen: "U kunt ook altijd de servicelijn van Vodavone bellen om de puckcode op te vragen." !!! Dit staat dus niet in het handleidingboekje. "Waarom zei u dit daarnet niet aan de telefoon tegen mij, had me de rit naar de stad bespaard." Hij bood zijn excuses aan. Tegen zijn zin in heb ik de pukcode nu op papier meegekregen.
Ik moest nog even langs een speelgoedwinkel om een nieuwe oplader voor Suzanne’s Gameboy, kom ik daar een ex-collega van Perry tegen die me heel lief vraagt hoe het met me gaat. Heel geinterresseerd luistert hij en dan is hij te meelevend en voel ik iets knappen in me en pats, daar komen de waterlanders. Zomaar zonder gène sta ik te huilen in de winkel, mijn frustratie over de pijn in gewrichten gooi ik eruit en hij knikt, luistert rustig en zegt de juiste dingen. Blijkt dat zijn moeder een paar jaar geleden aan kanker is overleden, mijn chemoverhaal was dus niet nieuw. Maar ik moet verder, bijna sluitingstijd en de oplader heb ik nog niet gekocht, dus mijn excuses makend zeg ik hem gedag en loop naar de kassa (een paar stappen verder) waar de 2 jonge cassierres met geschrokken snoetjes mij aankijken. Ze hadden alles gezien en gehoord blijkbaar en ik stel ze gerust door te zeggen dat ik klaar ben met huilen, snuit mijn neus en leg heel kort uit wat er gaande was en dan vraag ik om de oplader. Begint het ene meisje te vertellen over haar oma die net klaar is met de chemo en ook al die klachten heeft. Bijna iedereen heeft er direkt of indirect wel mee te maken gehad.
Het was me een dagje wel. Morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen :-), ik ga pijnstillers innemen voor het slapen gaan en ga morgen langs bij de fitness, kijken of ik daar een heel rustig- dagelijks- kort- programma kan krijgen zonder inspanning/belasting maar wel met beweging voor armen en benen. Het is buiten gewoon te warm om in beweging te zijn (ik mag fietsen, zwemmen en wandelen van de internist), dus in zo’n koele ruimte komt het er wel van dan.
Hoi Shirley,
Hou de moed erin! Het betert met up en downs. Maar ’t komt allemaal weer in orde. En iedereen heeft er mee te maken: wij hebben het gehad met Hannes die nu weer een zware behandeling heeft. Rustig aan doen, he!
dikke knuffel, Gudrun
hoi Shirley, rustig aan doen hé, niks forceren! duim voor je!
groetjes
Inge