Categoriearchief: Mijmeringen

Lief en gek volk

Gisteren was ik weer bij bijna-schoondochter en zoon, ze gingen tegen de middag even naar het ziekenhuis voor controle en ze moest helaas weer blijven, deze keer voor toch wel een week.  Zo zonde voor hun dat de zwangerschap niet vlekkeloos verloopt, maar wel fijn dat er goed voor haar en de baby in de buik wordt gezorgd, ik heb zo met ze te doen. Ik deed mijn ding in huis en tuin, heerlijk snoeien en bestrating onkruidvrij maken, en was voor het avondeten weer thuis, lekker pizza eten en genieten van een rustige avond en een retestrak gesnoeide haag, ze waren om 8 uur al begonnen en twee uur later alweer klaar. Ik wil ook zo’n lange heggenschaar👌

CC00147A-9812-4332-9D39-79E150D7FDDA
Terug in de tijd, vorige week donderdag.

Vroeg uit bed zie ik deze keer Fay op de bureaustoel liggen, Puk is vast nog boven, en ze kijkt vol verwachting uit naar de aaitjes, wat is ze toch lief.
1617B6BA-8BBE-43B5-BEA1-06EFE7A46E6C
Na een paar aaitjes en lieve woordjes kwam Puk aanlopen, zag dat zijn zusje op zijn plek lag en sprong zo naast haar op de stoel, bedelend om ook geaaid te worden.
241F3214-3A07-4CF7-9E7E-A847DA4F418F
Zo lief, na dit filmpje legde ik mijn mobieltje opzij om met twee handen twee poezen te aaien, dat spreekt voor zich.

Heel langzaam pikte Puk zijn plekje weer in
4D153D96-4969-4C45-A93B-D0483E016B2A
Ze lag er net zo lekker
163AC302-D2CA-4FFB-AAA2-3E94698EF987
Maar ja, wat doe je er aan?
E28C8D87-87AC-41DD-8AF7-4FF8E265D07E
Nog voor het ontbijt liepen we allemaal de tuin in, lekker de frisse ochtendlucht opsnuiven, ik kijken hoe de planten erbij staan en water geven, en de katten ruiken wie er zoal in de tuin is geweest. Puk stond opeens in de bladkorf te graven, pas toen hij er uit liep zag ik hoe hij er in was gekomen. Ik heb bij deze bladkorf aan de onderkant een paar grotere gaten geknipt in het gaas, zodat egels er in en er uit konden lopen, en Puk past er dus ook door.

Dit was de dag dat ik om 13.00 uur weer een afspraak had bij de garage, deze keer zouden ze echt de airco repareren, een klus van zeker vier uur, en ik kwam voorbereid
E3B1F12E-828B-4424-8300-8042EE8F09CC
De uren vlogen voorbij, muziek van Nightwish op de oren, en rechts in de showroom zag ik een bekende auto in het zilver, ik had een rode 1600 GT junior versie, en ik meen dat het de 2000 versie was in de showroom.
E3CB8C6B-E529-4B0D-9EE5-387B12B8C4AE
Slechts een paar kleurrijke figuren in de zaak, het was echt bloedje heet buiten (34°C) en iedereen die binnen stapte genoot van de koelte, om vervolgens of naar de balie te lopen, of door de showroom auto’s kijken.
Net als het zwijgzaam echtpaar van in de dertig, bruin gebakken, zij rinkelend van de tacky juwelen aan armen, nek en oren, met gebleekte haren opgekamd tot een woeste vogelnest bovenop haar hoofd vastgestoken welke bij elke beweging heen en weer wiegde.
Ze had goudkleurige sandalen met hoge hakjes aan waarbij de hielkloven wel erg opvielen (haar pedicure was vast met vakantie) toen ze langs mijn tafeltje liepen, stevige benen onder een te strak kort zwart rokje, ik zag dat ze ook een veel te kleine onderbroek aan had, damn, too much information. Ze had wel een leuk wit kanten spaghetti bandjes hemdje aan in haar maat, niks op aan te merken.
Haar man droeg van die zwart-witte Adidas badslippers aan zijn wit besokte voeten, slobberige shorts en een zwart T-shirt aan met een joekel van een draak er op gemaakt met kleurige schitterende pailletten. Ze liepen gelijk door naar de auto’s verderop, en kwamen een half uur later fronsend kijkend weer terug om het pand te verlaten. Wie weet hoeveel showrooms ze al hadden bekeken deze dag.

Een sportief uitziend echtpaar van half de veertig kwam binnen, zij met een vlot jeansrokje en een roze bloesje aan met de voorkant in de rok gestopt en de achterkant er over hangend, hij met knielange niet te strakke shorts en een fleurig gebloemde korte mouwen overhemd aan, beiden met matching wandelschoenen, net terug van vakantie misschien, want de bagage rek moest van de auto gehaald worden door de monteur. Ze liepen via de balie door naar een tafeltje naast me, tapten water, “nee niet uit de kraan, die is niet koud genoeg”, zei de vrouw tegen de man die het glas al onder de kraan wilde houden. Ze dronken elk welgeteld drie glazen achter mekaar op, zo, die hadden dorst. En geen teken van brain freeze van zoveel ijskoud water.

De man zei dat hij even naar de werkplaats ging om mee te kijken, maar werd bij de balie tegen gehouden, aan de deur van de werkplaats kreeg hij van de monteur te horen dat het een half uurtje werk zou zijn, en hij keerde een beetje beteuterd kijkend terug naar zijn vrouw. Even later begon hij te bellen, zo te horen had hij zijn zoon wakker gemaakt, en nee, hij had nog niet gedaan wat ze hem hadden gevraagd. Toen de man hem vroeg om even langs de apotheek te gaan om medicijnen op te halen die klaar lagen, was hij het er niet mee eens. Ik verstond niet wat hij zei, maar de vrouw zei grinnikend tegen haar man: ”zeg maar dat hij best wel drie dingen kan doen op een middag”, en deze boodschap werd te zien aan het geamuseerde gezicht van de man niet met veel enthousiasme ontvangen. Met een “je zorgt maar dat het je wel lukt” hing de vader op, hoofd schuddend naar zijn vrouw die Wordfeud speelde op haar telefoon. Ze waren binnen het uur weer vertrokken, en vanaf dat moment zag ik alleen maar mensen aan de balie die hun auto kwamen ophalen.
Toen onze auto klaar was, had ik al een stapel gele hartjes gehaakt, en deze bloemen afgekregen, beetje suf dat ik op de hoekjes maar 1 losse had gehaakt ipv twee, de hoekjes waren niet zo duidelijk hoekig als bij de vorige, maar eenmaal tussen de anderen vastgezet zal het vast niet meer opvallen, even overwoog ik later om deze randen uit te halen, maar heb het toch maar niet gedaan, over gehaald door de dames van de bee, maar dit is voor een volgend blogje.
5A7D70ED-DC2A-40D3-A690-4742F2F5AF69
Na het avondeten hoorde ik een vreselijk klagelijk geluid bij de schuifpui, en  een vreemde kat stak plots zijn kopje naar binnen. WTF? Ik stapte naar buiten, het beestje liep niet weg, liet zich heel kort op zijn kopje aanhalen om gelijk achteruit stappend lelijk te blazen naar me, om gelijk weer klagelijk miauwend naar me toe te lopen. Dat geluid leek wel van de kat van de buren, maar ik had hem nooit gezien, als hij zijn keel opentrok zat hij altijd aan de andere kant van de schutting in hun tuin.

Hij leek verwaarloosd, zat onder de klitten, en leek uitgehongerd, ook al hoeft dat laatste niets te zeggen; als ik onze weldoorvoede Jon hoor bedelen om eten lijkt het alsof hij in tijden niks heeft gegeten.
Om er een goede foto van te kunnen maken gaf ik hem wat brokjes waar hij zich gelijk op stortte, grommend toen ik te dicht bij kwam. 
C4BEEEBD-393B-415D-86C9-8342F13FF5C4
De andere katten kenden hem blijkbaar, want ze lieten hem rustig eten. Sherlock wilde ook een vorkje meeprikken, maar droop af toen er naar hem gesnauwd werd.
BDCEC0D9-3571-4CED-85B8-D9AAF677C713
Toen hij het eten op had leek het alsof hij mij een kopje wilde geven, maar toen ik hem vervolgens wilde aaien werd ik weer terug gefloten geblazen. Met de foto op mijn telefoon belde ik aan bij de buren, die blijkbaar niet thuis waren. Dan maar naar de overbuurman die mij eens vertelde dat hij de kat vaak voor de deur van onze buren had zien staan, klagend miauwend om binnen gelaten te worden. Hij bevestigde dat dit de kat van de buren was, en dat de buren twee dagen eerder op vakantie waren gegaan. Ze hadden oppas geregeld voor de katten die op deze ene na nooit buiten kwamen, en de buitenkat was een vrij aggressive kat zei hij, ook voor de baasjes. Hij had de buren al gebeld maar ze zeiden dat het beestje niks tekort kwam. Jemig.

En zojuist, terwijl Jon op schoot kroop toen ik met dit blogje bezig was, en opeens er af sprong en bij de schuifpui ging blazen,
3DD7D104-90E1-4A23-87A5-15E979A3403B
zag ik het kopje van de buurkat weer naar binnen steken. Jon vindt het oké dat hij buiten te eten krijgt, maar het vooral niet moet wagen om ook maar een poot over de drempel zetten, er zijn grenzen.

Wat een klitten in zijn vacht, en even meende ik door de ingedeukte vacht aan de zijkant van zijn buik een wond te zien, maar voor zover ik kon zien toen hij zat te eten was het loos alarm, zijn vacht zit wel vol klitten, takjes en blaadjes. Ik probeerde er een takje af te plukken, maar een diep keelgeluid welke niet zou misstaan in een zombie film waarschuwde me dat als mijn vingers mij lief waren, ik mijn hand maar beter snel kon terug trekken. En toen at hij weer rustig door tot het bakje leeg was. Jon zag het gelaten aan en ging bij de vijver zitten, Fay en Puk keken van een afstandje toe in de hoop dat hij iets voor hun zou overlaten. Fat chance.

Lastig is dat, vachtverzorging bij een niet handtamme langharige kat, ga er maar aan staan.

Zo veel allemaal

Er is afgelopen week weer het nodige gebeurd, laat ik met het mooiste nieuws beginnen. Vrijdagmiddag kregen we de uitslag van de controle ct-scan die woensdag van mijn lief was gemaakt, alles was goed; we kregen kippenvel en schoten vol, de spanning van afgelopen weken die zich had opgebouwd viel als een last van onze schouders af. Terwijl de longarts nog in gesprek was met manlief stuurde ik de kinderen een appje met het heugelijke nieuws, want ook zij zaten in spanning.
De kleine tumor die drie maanden geleden behandeld was, was in kleine stukjes uiteen gespat en we moesten er vanuit gaan dat dit allemaal dood weefsel was dat de komende maanden/jaren door het lichaam zal worden opgeruimd. De volgende controle is weer over drie maanden, en dan zitten we in de periode dat het een jaar geleden was ontdekt. We vierden het met een lekker hapje in de cafetaria van het ziekenhuis
3CC8B158-2290-4245-95CF-F6F031C164AB
en aan het eind van de dag gingen we voor het eerst sinds Mei in de stad wat eten op het terras, het was de avond er voor flink afgekoeld, weg was de verstikkende hitte met slechte luchtkwaliteit, en nu was het zonnig met een frisse wind. Heel goed uit te houden met een jasje aan.
9FFC2A2F-98FD-476D-9BBF-F7D1314517E1
We zaten met een dubbel gevoel op het terras, want de ochtend tevoren, donderdag, had de politie de deur open moeten breken bij de 9 jaar oudere broer van manlief, al 7 jaar weduwnaar. De werkster kreeg met aanbellen geen gehoor, waarschuwde toen de dochter en zoon, ze kregen de deur niet open omdat de sleutel aan de binnenkant nog in het slot zat, en zagen toen door de brievenbusklep kijkend hem in de gang liggen. Hij had een beroerte gehad en ws de hele nacht daar al gelegen, vreselijk. Hij werd naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom gebracht, op een helder moment wist hij de neuroloog kenbaar te maken dat hij er klaar mee was, zijn lichaam was op na al vele jaren met een strippenkaart bij diverse specialisten waaronder oncologen te hebben gelopen. Hij leefde voor zijn kleinkinderen, was van plan elke behandeling aan te pakken, en wilde zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen, maar helaas was zijn lichaam nu echt op, de beroerte was de genadeklap.

Dit is de laatste foto die ik van mijn zwager heb, genomen op de uitvaart van hun zus op 24 juni 2021. Later zagen we hem nog een paar keer, maar je neemt niet elke keer foto’s hè.  
440C3179-03B3-4EF8-BD82-DCA904A45DDE
Vrijdagmiddag gingen we samen langs om afscheid te nemen, uitgerekend nu waren ze aan de toegangswegen bezig richting het ziekenhuis, wat een chaotische situatie, en ‘s avonds reed ik met mijn andere zwager naar het ziekenhuis; hij wilde nog langsgaan, en ik vind dat je zoiets niet in je eentje moet doen, en al helemaal niet met die wegomleggingen.

Bekaf vielen we rond middernacht in slaap, om nog geen drie uur later ruw wakker gemaakt te worden door een groep aangeschoten jongens die het wel grappig vonden om met veel geweld een reclamebord met paal en al uit de rotonde te trappen. Politie verwittigd en toen maar weer proberen te slapen, wat bij mij niet meer zo goed lukte. Uiteraard waren de zatlappen gevlogen toen de politie langsreed, een bewoner uit de buurt (hopelijk een vader van een van hen) had ze toegesproken en toen waren ze rustig afgedropen, het bord stond de volgende morgen weer op zijn plek. De glasscherven van bierflessen op de stoep en straat heb ik opgeruimd, iemand moet het doen voordat er banden lek gereden worden.

Gistermiddag kregen we het bericht dat DH zijn broer was ingeslapen, een heel dubbel gevoel gaf dat. Verdriet bij DH, maar ook opluchting dat hij niet meer moet afzien.

Mijn hoofd zit vol blogjes, als ik even ademruimte heb komen ze er aan, een voor een, te beginnen bij afgelopen maandag
18E9E7E1-EBE6-452F-BAD4-39469FC469E5

Opeens

En dan opeens was het gisteren de uitvaartdienst van Sommeke, het zonnetje scheen en het verkeer zat ook mee, ik reed een uur te vroeg de parkeerplaats op, liever een uur te vroeg dan een minuut te laat. Ik had haakwerk mee om de tijd door te komen, maar ging eerst even kijken waar ik zometeen moest wezen, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik ergens ruim op tijd ben maar dan me moet haasten omdat ik de verkeerde kant op loop, of de verkeerde ingang neem, of achter een groep aan loop denkend dat zij ook naar hetzelfde evenement  gaan, om er na een minuut of tien achter te komen dat dit gewoon een groepje vriendinnen is die een dagje gaat winkelen.

Een hoogbejaarde man zittend op een op een muurtje aan de zijkant van het gebouw wachtend op zijn taxi weet me te vertellen dat de hoofdingang de enige ingang is. Duidelijker kan het dus niet, ik bedank hem en loop weer terug naar waar ik denk bijna zeker weet waar ik de auto heb gezet, maar langs de hoofdingang lopend zie ik twee bekende gezichten zitten op een ander muurtje. Ingrid en Laura, ze waren ook ruim op tijd van huis vertrokken, want je weet maar nooit wat je onderweg te wachten staat. Na een tijdje kletsen komen Margeeth en haar man er ook bij staan, wat later Marie-Thérèse. Het is warm in het zonnetje, bijna tegen het middaguur aan kan het ook niet anders, en ik ga samen met anderen tegen het gebouw aan in de schaduw staan. Opeens zie en spreek je mensen die je minstens twee jaar of langer niet heb gezien, we delen herinneringen van zeker twintig jaar, en Yvonne was onze gemene deler. De familie van Yvonne arriveert, één blik van haar dochter als ze mij herkent en aanspreekt, en ik schiet vol, gelukkig vroegen anderen haar aandacht en kon ik me herpakken. 

De uitvaart was mooi, slideshows tonen haar leven als kind, jonge vrouw, verloofde, echtgenote, moeder, quiltster en oma onder begeleiding van Dire Straits muziek  tussen de toespraken door. Ontroerend, lief en dapper, het viel niet mee maar ze voelden zich vast gesteund door de bijna volle zaal met familie, vrienden en vriendinnen.

En toen kwam de afscheidsbrief die Yvonne had geschreven voor haar familie en vrienden, mooi voorgelezen door Els; hier werd menig traantje bij weggepinkt, en dankbaar gebruik makend van het daarop volgende Dire Straits nummer om de neuzen te snuiten.  Deze brief is nu ook te lezen op de Facebookpagina van Yvonne, Sidonie vH
De familie nam als eerste afscheid en verliet de aula, en daarna liep de zaal langzaam leeg. Ik liep als laatste achter Anne en Marie-Thérèse, zodat ik ongestoord nog een paar foto’s kon maken voor de thuisblijvers.

F14B0F15-65E3-4F73-BF9A-9D3D4021D928
Na de dienst werden we uitgenodigd om achter de wagen met urn mee te lopen naar de uitstrooiweide achter het crematorium,

84B47D1A-2FD8-4B1F-BA3E-D4FBD965A5D8

en na het voorlezen van een mooi gedicht:

Je kan wenen omdat Yvonne er niet meer is
Of je kan glimlachen dat zij geleefd heeft
Je kan je ogen sluiten en hopen dat zij zou terug komen
Of je kan je ogen openen en dromen van wat zij heeft nagelaten
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet kan zien
Of vol van liefde zijn met al de mooie momenten die je met haar gedeeld hebt
Je kan je rug toekeren en gisteren leven
Of je kan gelukkig zijn voor morgen omdat er een gisteren was
Je kan je enkel herinneren dat zij is heengegaan
Of je kan de goede herinnering koesteren en ze laten verder leven in elk een van jullie

strooide de medewerker het as van Yvonne uit; dit uitstrooien gaat beheerster dan het woord doet vermoeden, de bus met as wordt vlak boven de grond gehouden en in de greep knijpend komt het as er vanonder uit, de bus wordt heen en weer bewegend over een oppervlakte van ongeveer 50x 50 cm geleegd. Het bloemstuk dat eerder bij de urn stond werd vervolgens op de as van Yvonne gelegd.

650B9976-0B35-4CE8-B4BF-7F2EFB2898F6
Hierna mochten de genodigden met de familie mee naar binnen voor de koffietafel, een goed verzorgde lunch buffet met koffie of thee, en wederom bijpraten en herinneringen van Yvonne ophalen. We gaan ze zo missen, maar ze leeft voort in ons hart en in de verhalen.

Yvonne, die nu weer bij haar Bob is, zie ze genieten.
89395411-96DC-4452-880E-C3BDEB54E059

Dag Sommeke

43F67CF8-DB9A-446B-88BF-1C9FF8E3F715
Vanmiddag is mijn lieve vriendin Yvonne (Sommeke) zachtjes ingeslapen, omringt door haar dierbaren, haar lichaam was na 67 jaar op, gesloopt door COPD, maar haar geest bleef scherp en vol humor.

Het is niet te bevatten dat ik nooit meer berichtjes van haar zal krijgen, nooit meer haar stem zal horen, nooit meer gezellig bijkletsen onder het genot van een lunch.

B7068F16-2DC4-44E2-81E4-CBB95A3F0730
Ik ken Yvonne vanaf het begin van internet, we zaten samen bij de Yahoo groep QuiltNed, en in 2006 beheerden we samen de Yahoo groep QuiltKletsers. (in het begin nog met de hulp van Dorry en Inge D’h), en zagen mekaar toen enkel op quilttentoonstellingen en twee jaarlijkse quiltweekenden in België en Nederland.
Hier in 2004
Westouter 108

Westouter 096

Allemaal mooie herinneringen, de koningin van de hexagonnekes, ze heeft veel quilters hiermee besmet
Westouter 038
En legde het geduldig keer op keer uit

Westouter 039
in 2011 liet ze het begin van haar “my Sommeke” quilt zien

IMG_3225
Lekker buiten patchen in Westouter, en dat in oktober

7B12A33E-A5E8-4B16-861E-4ACB1C709181
Hier zijn we een paar jaar later
IMG_2134
Heel vaak had ze op het eind van een weekend amper haar werkje in handen gehad, te druk met kletsen en kijken bij anderen, en heel laat naar bed gaan (beter gezegd heel vroeg), ze kwam namelijk niet om te slapen, dat deed ze thuis wel weer.

IMG_2349

Untitled
 tijdens de show&tell

2017-10-07 20.28.18
2018
4D8BE663-185C-4E7E-A276-6C4B1DA03057

Ze heeft nu eindelijk rust, maar wat gaan we haar missen.

Op de rouwkaart staat de link om online te condoleren: www.ginkgho.be/pd

Observaties

Vanmorgen moest ik even naar het andere eind van de stad om printpapier te halen bij Office Centre/ Staples, om daar te ontdekken dat het bedrijf wegens faillissement gesloten is. Vorige week was ik er nog om post af te leveren en had er niks gemerkt, ook al is het er altijd heel erg rustig in de winkel zelf. Wat een drama voor alle medewerkers, vreselijk, einde tijdperk.
FFBAC27C-42A2-4F39-AA6B-F64876B66E00

Ik besloot op de terugweg even bij het station langs te gaan om pokemon in de gyms te zetten, en parkeerde op de Kiss and ride parkeerplaats, waar ook de taxi’s staan. Er was net een trein aangekomen en mensen liepen naar de bussen en enkelen naar de Kiss and ride vakken waar ze opgewacht werden door vrienden of familie.
Ik stapte uit en liep een stukje richting de bussen om met de Pokemon app binnen bereik van de achterste gym te komen, een bejaarde dame met rolkoffer liep van de taxiplaats af, keek bij de bushaltes rond en vroeg aan mij of ik ook op een taxi stond te wachten. Ik wees ze de standplaats van de taxi’s aan, en ze zei dat er niemand in de taxi’s zaten. “Misschien even er langslopen, zodat ze u zien zoeken?”, opperde ik, en ze liep er naar toe. Ik draaide een paar stops, ving een paar Pokemon, en liep terug naar mijn auto.

De oude dame stond er nog steeds, beetje hulpeloos om zich heen te kijken, en toen deponeerde ik mijn tas van de passagiersstoel naar de achterbank, reed langs de taxi’s en opende het raam, “Waar moet u naar toe? Ik wil u wel een lift geven.”  Ze keek blij verrast op, “meent u dat nou, dat kan ik toch niet van u vragen?”, zei ze, en noemde de straat waar ze moest zijn. “Het is voor mij maar een kleine moeite mevrouw, stap maar in.” Ze tilde probleemloos haar koffer op de achterbank en stapte in, een diepe zucht van opluchting dat ze zat en blij dat ze niet verder moest wachten en zo weer thuis zou zijn. Nee, ik snapte het ook niet van die taxi chauffeurs dat ze niet te zien waren, wat een lamstralen.

Ik wilde de navigatie aanzetten, want ik wist zo een twee drie niet hoe ik er moest komen vanaf het station, ik heb het oriëntatievermogen van een demente postduif, maar bedacht me toen dat zij het vast wel zou weten. En ja hoor, ze wist ook dat er vanwege wegwerkzaamheden deels omgereden moest worden, en zo loosde ze me naar haar huis, een kleine bungalow aan het eind van een lange straat waar ze tot voor kort met haar man woonde, tot hij onlangs was komen te overlijden, hij had erg afgezien. Ze was op haar 88e voor het eerst sinds zijn dood vier dagen van huis weg geweest naar haar dochter in Sittard, en voor het eerst alleen met de trein; haar kleinzoon had haar van het station opgehaald, sprak ze liefdevol. En dat nu een wildvreemde mevrouw haar een lift naar huis gaf, dat vond ze wel heel bijzonder. Ze zou bij thuiskomst gelijk haar dochter bellen, want nu had ze wel wat te vertellen, zei ze lachend; vijf minuten later zette ik haar voor de deur af. Ze vroeg of ze me met een bloemetje kon bedanken, maar ik zei dat het niet nodig was, dat het graag gedaan was, en ik wenste ze sterkte en toch ook nog een fijne dag.

Net thuis gekomen en op weg naar de keuken lopend zag ik een grote dure auto over de parkeervakken voor ons huis langzaam rijden en vlak voor de deur tot stilstand komen, ons pad bijna geheel blokkerend. Altijd hetzelfde gedoe, verdorie, waarom denken die kakkers niet na met hun ingebouwde voorrangsauto’s. Deze auto staat vaak voor ons pad, of deels voor de oprit, een briefje een tijd geleden achter de ruitenwisser gedaan bleek een nutteloze actie.
Ik liep naar buiten, een dame van middelbare leeftijd stapte uit, geheel sjiek de friemel alsof ze naar een feestje moest, en ik vroeg vriendelijk (want je vangt meer vliegen met stroop) of ze haar auto een stukje vooruit wilde zette, omdat ze ons pad blokkeerde. “Oh ik dacht dat dit allemaal parkeervakken waren”, piepte ze en liep naar de achterkant van haar auto om de lijnen van het vak te bekijken. Ze had ons pad naar de deur helemaal niet gezien, sorry, ze ging hem gelijk verzetten, en stapte weer in om haar auto een paar meter te verzetten, en liep daarna naar de schoonheidssalon. Jee, dit had ik niet zien aankomen, meestal lopen de klanten van de salon mijn vraag negerend gelijk door, roepend dat ze zo weer weg zijn. Valt dus niet tegen, gevalletje “wie goed doet goed ontmoet”?

Tijdens het zoeken naar plaats in de diepvries voor de carrotcake ontdekte ik vele waterijsjes die ver over de datum waren, in de gootsteen ontdooit en de stokjes schoongemaakt hebbende liggen ze nu op de tuintafel te drogen, want het is toch zonde om ze weg te gooien? Ik zag ergens dat men er meubeltjes van maakte voor een poppenhuis, en anders kan ik ze gebruiken als naambordje voor stekjes; weggooien kan altijd nog.
D10E5085-07A2-42F2-80B4-71A830C62678
En nu lekker stofjes uitzoeken voor een babyquiltje, dat we nu weten dat het voor een meisje is maakt voor het quiltje niet zoveel uit; ik wist al dat ze een quiltje willen hebben waar veel op te zien was, en lekker bont was geen bezwaar, maar ik wilde eerst het haakwerk afhebben, anders had ik teveel ballen in de lucht. Het gaat alleen wel een dingetje worden met er over zwijgen tijdens het bloggen, ik kan er niks van laten zien toch, anders is het geen verrassing meer. Maar misschien wel af en toe een sneaky preview.