Wat had ik het koud vannacht, ik lag te bibberen onder de zomerquilt, en had er een dunne wollen Didas-deken overheen gegooid, en nog had ik het koud. En daar lag ik, ik de hele vroege uurtjes -de bosuil was wel al wakker- te denken aan mijn zoon, voor de eerste nacht in zijn eigen huis, met slechts 1 quilt op bed en geen mogelijkheid om er een andere van de overloop bij te pakken. Het is dat je het niet kan maken ( en dat ik geen sleutel heb van zijn huis), want anders was ik vast met een dikke quilt onder de arm in de auto gestapt en even naar hem toe gereden. Nee, ik weet dat dit te genant voor woorden is, vanuit het standpunt van een 19 jarige jongen gezien. De dikke flanellen ragtime quilt voor zijn bed stopte ik vanmorgen gelijk in de was, na eerst Zopje er vanaf te hebben gejaagd, en hij (de quilt) zit al in de droger, klaar om mee te gaan naar Tilburg, misschien dat ik hem wel breng, of niet. Ik hoor Evelien al verzuchten “mahaam, dat moet hij allemaal zelf doen nu, dat lukt hem wel.” Ze schijnt gisteren tegen haar broer gezegd te hebben dat hij mij niet meer moet vragen om hem weg te brengen, “mama loopt op d’r tandvlees.”, zei ze. Ja, zo voelde het wel, ook vanmorgen bij fitness was ik al na 20 minuten gesloopt.