De pomp van de borrelsteen heeft de winter goed doorstaan (vergeten binnen te halen) en het geluid van klaterend water klinkt weer in de tuin, nog even en de vogeltjes krijgen het in de smiezen en zullen massaal zich hier wassen.

Een genot om te zien, de een neemt een plonsbad, de ander houdt het bij pootje baden, en weer anderen gaan gewoon daar waar het water uitstroomt liggen, en genieten zichtbaar van de massage als bij een whirlpool; dit doen vooral de zware jongens zoals de Vlaamse gaai en de specht.

Het water wat ik er uit schepte (ik maak de grote speciekuip ieder voorjaar schoon om te voorkomen dat de pomp verstopt met smurrie) was een genot om te zien en te ruiken, nou ja, op het laatst rook het wel naar een sloot, maar voor het eerst in al die jaren dat we hem hebben, heb ik er geen kikkerkadavers in aangetroffen! De reddingslijn die ik er vorig jaar in had gehangen werkt blijkbaar goed, ik wilde eerst een plastic speelgoedtrapje gebruiken, maar volgens mijn fantasie werd dat te glad door het water en vielen de kikkertjes er vanaf; ik heb teveel tekenfilms gekeken. Ik heb toen een dik touw gepakt waarin ik om de 5 cm een knoop in had gedaan (tegen het uitglijden, zo waren de touwen op school ook, met knopen verder uit elkaar, maar kindjes hebben langere benen dan kikkers), en dan met een steen vastgebonden aan het uiteinde en de andere kant van het touw vastgebonden aan het rooster. De steen zorgt ervoor dat het touw niet kan drijven of de pomp ingezogen kan worden, vond ik best wel slim gevonden. Er lagen wel veel dode wurmen op de bodem, maar ja, die hebben geen handen en voeten om touwtje te klimmen.

De borrelsteen stond nog geen uur aan toen er een zwarte viervoeter in beeld kwam; Thor liet het verse water zich goed smaken, veel lekkerder dan het water uit de kom in de bijkeuken, hoe vers dat ook is. Ik probeer ze maar niet te begrijpen, katten, ze hebben zo hun eigenaardigheden.