Ik was iets te vroeg bij de kapper, mijn kapster was nog bezig en ik mocht nog even plaats nemen in de bijna volle wachtruimte, ze zou me zo komen halen. Ik pakte mijn mobieltje en legde een paar woordjes neer bij Wordfeud, en opende toen Patience om de tijd te doden.

Na een paar potjes spelen kwam een lange, verzorgd uitziende maar zeer arrogant kijkende man van rond de dertig rechts naast me zitten, de verveeld voor zich uit kijkende vrouw die al langer in de stoel haaks op de zijne zat met een tijdschrift van kapper in haar handen, bleek zijn partner, haar geblondeerde haren met flinke uitgroei zaten sletterig slordig bij elkaar gebonden in een staart. Ik schatte haar toch wel tegen de vijftig met haar gebruinde huid vol diepe rimpels en plooien; de zon maakt meer kapot dan je lief is.

Even dacht ik dat ze bij hem op schoot ging kruipen, maar ze wilde hem alleen maar de kleurkaart laten zien uit het kappersblad, ze wees aan welke ze mooi vond en welke niet: “Hiero, zelfs grijs”, zei ze giebelend als een bakvis, terwijl haar borsten bijna uit haar bloesje op zijn schoot vielen in het vooroverbuigen. Hij zei dat ze dat ze dat vooral moest doen als ze er oud uit wilde zien, “Zoals bij dat mens hier naast me,”, fluisterde hij, en ze fluisterde terug: “Maar bij haar is alles grijs.” en ze schoof vilein lachend weer terug op haar stoel. Ik had inderdaad alleen maar grijze en zwarte kleren aan, maar deed net of ik niks had gehoord. Totdat er drie kapsters aan kwamen lopen om hun klanten te halen, en de laatste mijn naam riep, ik was aan de beurt.

De twee wachtende links van mij liepen al mee met hun kapster, het arrogante/sletterige stel bleef als enige zitten, en terwijl ik opstond en een windje voelde aankomen, deed ik expres niks om het tegen te houden, laat maar komen zoals het komt, dacht ik. Het was een hoorbaar windje, als van een ballon waar het laatste beetje lucht langzaam met een langgerekt pieuw-geluidje uit ontsnapte. Normaal zou ik het liefst door de grond zijn gezakt van schaamte, maar nu keek ik het stel lachend aan, “Oud en grijs, dan krijg je dat hè”, zei ik, en tot mijn vermaak rook ik dat deze wind met gemak in de top drie kon staan, allemachtig wat een stank! Ik liep grijnzend naar de kaptafel, het stel verbijsterd achterlatend in deze gifwolk, mijn wraak was zoet, heel zoet.