Gisteren en vandaag waren 2 zware dagen, moe en ook wat labieler dan anders. Vooral het er niet teveel aan toe geven kostte me energie.
Gistermiddag de kamer een beetje opgeruimd met hulp van Evelien, want we kregen visite ’s avonds en dan wil je toch goed voor de dag komen. Alles stond klaar en was om door een ringetje te halen en ik zat nog wat te lezen toen ik opeens iets zag bewegen bij de tvkast. Mieren! En niet zomaar een paar. Ik heb snel een insektenverdelger in spuitbus gepakt en de vloer langs de muren voorzichtig bespoten. Toen tegen die stank een vanillegeurkaars aangestoken die ik van de Westouter-quiltdames had gekregen. Nou, het rook lekker en stond nog gezellig ook.
De visite was gezellig (Henk en Paula voor de kenners) en ik moest wel lachen toen ze vertelde dat ze in quiltshop Leur was geweest en dat de verkoopster Ilse op de hoogte was van wat ik wel en niet mooi vond. Ik kreeg een beeldig dierenlapje en een schitterend boek over Quilting Curves van Vikki Pignatelli. Hele mooie quilts om te maken op een ietwat bewerkelijke manier (met zoompjes dus, ik ben verwend met de raw-edge manier van storybook-farm), maar ik ga er zeker wat uit maken.

Vandaag ook mezelf weer uit bed moeten schoppen, want ik had Evelien beloofd vanmorgen met haar een fiets te kopen voor haar verjaardag. Dus wij om 10 uur heel vrolijk naar onze vaste fietsenzaak (alleen al van Tim’s fietsreparaties kunnen ze op vakantie), en binnen 5 minuten hadden we al een fiets uitgekozen, een Sparta met 7 versnellingen en een naafdynamo (Evelien koos en ik keurde het goed). We hadden Eveliens oude fiets mee en daar maakte hij een mooie inruilprijs van. Hij moest de nieuwe fiets nog wel in orde maken, de pedalen erop zetten, maar met een half uurtje zou hij klaar zijn. Dus wij gingen in dat half uurtje effe de boodschappen doen en zouden op de terugweg de fiets ophalen.
Zo gezegd zo gedaan, na nog geen 20 minuten stonden we aan de kassa van de supermarkt, en ik wilde mijn giropas pakken en greep ernaast. Foetsie, nergens te vinden. Zwaar balend alle vakjes in mijn tas nagekeken, en ik kreeg het warmer en warmer onder mijn pruik.

Niks aan te doen, ik kon terug komen om te betalen en tot die tijd zou het karretje achter de infobalie blijven. Gefrustreerd liep ik de winkel uit en zwikte ik verdorie mijn enkel omdat 2 stoeptegels een mm van hoogte verschilde (ik struikel nog over een lucifer). Dus nu strompelde ik balend en met veel pijn naar de auto. Thuis gekomen weer mijn tas helemaal nagekeken, en op de meest onlogische plekken kijken. Niet te vinden. Dus bel ik Perry, die bij de muziekschool zou zitten. Mobieltje gaat wel af, maar dat ik hem hoor afgaan is niet de bedoeling, Perry had hem thuis laten liggen. Dus naar de receptie van de muziekschool gebeld; hij zag geen meneer Jacobs zitten. Ik heb toen het hele verhaal gedaan (ik hoorde de arme man zuchten) en gevraagd of hij even tegen Tim wilde zeggen dat ze op de terugweg de boodschappen wilde betalen en meenemen.
Nou wist ik dat je bij de fietsenwinkel wel met creditcard kon betalen, dus deed ik mijn jas weer aan en wilde mijn sleutels pakken en wat voelde ik naast de sleutels? De giropas, die zat gewoon de hele tijd in mijn jaszak! Daar zit-ie nooit. Ik probeer maar niet te denken hoe hij daar terecht is gekomen, mijn hoofd is als een zeef en zolang ik de namen van man en kids nog maar weet ben ik allang blij. Fiets betaald, en toen pastte die niet in de auto en is Evelien fietsend naar huis gegaan. Ze was eerder thuis dan ik.

Perry en Tim kwamen vlak na mij thuis, eerst net doen of ze mijn bericht niet hadden doorgekregen en toen goed lachen om mijn reactie. Ik durfde haast niet te vertellen waar mijn pasje bleek te zitten, nou ja, lachen is gezond.

Ondanks alles toch ook nog even met Evelien de stad ingegaan om schoenen te kopen, ook een verjaardagscadeau voor haar die ik niet zonder haar kan kopen. Winkel tegenover parkeergarage, dus hoefde ik niet ver te lopen (pijnstiller deed ook zijn werking gelukkig) Ook hierbij waren we snel klaar, binnen een kwartier stonden we weer buiten. Nog gauw een badmintonracket voor Suzanne gekocht, ook vlakbij dachten we, maar dat viel wel tegen. Suzanne had haar andere racket kromgeslagen vrijdag en de leraar had hem toen met rechtbuigen kapot gemaakt. Nou was dit er eentje van 2,50 per setje van 2, dus geen man over boord. Maar dat de echte rackets bij de sportzaak zo duur waren wist ik niet (begon bij 79 euro). Gelukkig hadden ze er een paar in de aanbieding onder de 40 euro en bleef het nog leuk.

Toen we klaar waren (ook nog Ditte even gesproken, leuk je weer gezien te hebben, de kids hebben nog steeds veel plezier van de sudoku boekjes die je mee naar het ziekenhuis had genomen) naar huis om deze dag niet meer de deur uit te moeten. Het was vermoeiend maar Evelien heeft zo driedubbel genoten van samen met mij op stap te zijn geweest dat het het wel waard was. Ik ben thuis in bed gedoken en sliep in no-time. Toen ik er weer uit kwam waren de winkels dicht, verzekerd van rust