Voor de tweede keer binnen een minuut trek ik mijn voet weg, een snerpende pijn gaat door mijn grote teen, en de pedicure kijkt me vragend aan, als ik vraag of hij er af moet. Er komt bloed vanaf, en ze knijpt een fles desinfectans leeg over mijn voet, en mompelt: “volgens mij ben ik uitgeschoten.” Dat kan je wel zeggen ja, denk ik, “je moet de nagel bij de teen wegvrezen, niet andersom”, help ik haar herinneren (heb last van een tunnelnagel), en ze lacht schaapachtig, en ik en bijt dapper door de rest van de rit, die gelukkig zonder bloedverlies gepaard gaat. Bij het maken van een volgende afspraak, ben ik blij te horen dat mijn eigen pedicure over 6 weken weer terug is van vakantie, anders had ik een keertje overgeslagen. Ik slaap met een pleister over mijn rood geworden teen, de druk van het laken voelt als een mes, en ik droom van de pedicure, die me dreigend met een frees te lijf gaat, badend in het zweet word ik wakker. En zo zit ik ’s middags met mijn zere teen in een warm Biotex-badje (met enzymen die het vuil oplost), terwijl half Nederland verkoeling zoekt op het strand, en de andere helft in het winkelcentrum rond loopt, tenminste, dat zou ik doen, want wat was het lekker koel in de supermarkt!

Voor me in de rij bij de kassa van de heerlijk koele supermarkt staat een slanke, schaars geklede dame op teenslippers, ze ruikt lekker naar bloemen, en ze lacht de hele tijd, alsof ze een binnenpretje heeft (als ik zo slank was, dat zelfs een korte broek en mouwloos topje me mooi zou staan, zou ik ook constant lachen); achter me staat een nors kijkende zwaarlijvige man, met een ongezonde kleur, en uit alle poriën die hij rijk is stroomt zweet,  rond hem hangt een geur als die van de kleedkamers van de amateursvoetbalvereniging op een warme zondagavond, waarbij het bier rijkelijk vloeide. Ik ga een beetje dichter bij de dame voor me staan, maar de man ziet dat als “opschuiven”, en sluit net zo snel dicht achter mij aan, ja, zo schiet het ook niet op. Dat is het nadeel van de mandjes-kassa, geen karretjes tussen de klanten in om een beetje afstand te creëren.

Een paar uur later zit ik niet alleen met een pleister om mijn teen, maar ook eentje om mijn middelvinger. Ik moest toch zonodig die mooie scherpe Scanpan koksmessen hebben? Ja, meervoud, ik kon niet kiezen tussen de kleuren, en heb dus een rode, groene en blauwe genomen, en het kekke rode messenblok van Bodum, waar ze mooi in passen.

Nou, ik heb mijn lesje geleerd, ze zijn net zo scherp als waar de verkoper me voor waarschuwde. Het mes zakte als niks door de rijpe tomaat, en ik sneed er moeiteloos flinterdunne plakjes vanaf, zo dun dat je er haast doorheen kon kijken. Nergens voor nodig, zo dun, maar het kon dus ik deed het. Ook de komkommer was als boter voor het mes, en toen kwam de ui er aan, ik zou die op de manier snijden zoals onze Rudolf het doet, dus eerst halveren, dan inkepingkjes van bovenaf maken, dan horizontaal nog bijna helemaal door, tot zover ging het goed, tot het mes net zo moeiteloos tot recht in mijn vingertopje schoof, tot op het bot, en gelijk bloeden als een rund. Het was wel in steil, qua kleur,  mooi passend bij het mes en het blok, dat dan weer wel; gelukkig was er niks van bloed op de uitjes gekomen, anders had ik opnieuw kunnen beginnen, en wie weet hoeveel pleisters ik dan aan mijn hand had zitten.