Een paar dagen geleden kwam van Evelien de vraag of ze volgende zomervakantie samen met nog 3 vriendinnen alleen naar Kreta mochten gaan, voor een dag of 10. Ze is dan al een paar maanden 17, en ze zijn met school al naar Griekenland geweest, dus….                                                                Sindsdien heb ik nachtmerries en angstbeelden; neerstortende vliegtuigen, in een afgrond rijdende bus, op het vliegveld gestrande Evelien zonder geldige reisdocumenten, in de gevangenis gezet omdat een akelig jong drugs in haar tas had gestopt en ga zo maar door. Zwaar verbrand met een zonnesteek en voedselvergiftiging is dan nog de minst enge, hoewel, je moet er niet aan denken!  Even denk je dan: ja, je moet ze toch een keer los laten, ze is intelligent genoeg en groot en sterk. Maar ze is nog maar 17 dan, en waarom kan haar eerste vakantie niet gewoon in eigen land, desnoods in Belgie of net over de grens in Duitsland zijn? Als er dan wat is kunnen we met een paar uurtjes rijden bij haar zijn. Gisteravond hoorde ik dat het ene vriendinnetje ook niet mocht, dus we zijn niet de enige die ze er nog te jong voor vinden. Als ze 18 is kunnen we ze niet tegenhouden, maar dan heeft ze weer een jaar ervaring erop zitten en misschien ook wel een vriendje zodat ze samen kunnen gaan.

Wat is opvoeden moeilijk, nee, niet moeilijk in de zin van dat we niet weten wat we voor ogen hebben, maar moeilijk omdat je met mondige tieners te maken hebt die ook hun mening mogen geven. Poot stijf houden of een gouden tussenweg vinden, wij kiezen voor het laatste; ze mag wel op vakantie met vriendinnen, maar het blijft binnen een paar uur rijden afstand van huis. En het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van seks- en drankbeluste knullen. Dat is toch niet teveel gevraagd?