Las net in Marianne’ s mail dat mezen 2 weken in hun nest zitten en dan uitvliegen, nou, dan hebben die van hier wel verlatingsangst zeg, want ik weet dat toen ik van de vorige chemokuur thuis kwam ze al druk aan het voeren waren en dat is bijna 3 weken geleden! Of zou dit hun 2e legsel al zijn? Ik zie regelmatig een jonkie voor het raam van hun huisje zitten, dat kan toch niet lang meer duren. De eksters vliegen ook regelmatig in de tuin op zoek naar verse hapjes.
Gisteren had ik overal gewrichtspijn, vooral mijn polsen en enkels voelde ik goed en het was vanmorgen niet minder. Ik hoor sommige dames opperenen dat ik gisteren vast te veel heb gequilt, maar daar ligt het niet aan (hoewel het ook even door mijn hoofd schoot) maar ik stond er gisteren al mee op bedacht ik me vanmorgen, toen ik me herinnerde dat ik gistermorgen ook al starterspijn had met lopen.
Nee, dit is ‘gewoon’ één van de bijwerkingen van de chemo en ik moet het er maar mee doen. Een shotje paracetamol en ik kan er mee door doen (rustig aan). Het zal wel wennen, net als de droge mond/keel, de met perioden pijnlijke tong en de pijnlijke stoelgang. Toen de oncologieverpleegkundige zei dat ik klachten ‘van mond tot kont en alles er tussen in’ kon verwachten besefte ik niet dat ze het zo letterlijk bedoelde en dat ik ook alles zou krijgen. Voor mijn maagklachten slik ik nu dagelijks capsules en dat helpt prima; geen problemen meer op dat gebied. Was er maar overal een pilletje voor. De mondgel helpt goed hoor, maar niet de hele nacht helaas. En ik heb aandelen in Sperti zalf, dat jullie het maar weten.
Met smart zit ik te wachten op vrijdag dat ik de laatste chemokuur ga krijgen, de laatste keer dat ik me moedwillig -omdat er geen andere optie is- ziek laat maken. Ik ga chocolade-hazelnoten-koekjes bakken voor de dagverpleging, en ik maak ook een zakje voor de specialist en zijn secretaresse, die altijd zo vriendelijk zijn. Moet ik wel morgen al gaan bakken aangezien ik woensdag op controle moet ipv donderdag, omdat het donderdag weer een feestdag is.
Net als in de rest van het land waait het hier ook tot stormkracht, de nieuwe schutting bij het terras heeft zijn vuurdoop gehad en staat nog stevig rechtop. Tot mijn verbazing zaten er nog wel bloemen in de blauwe regen, ik dacht dat alles al weg was. De druif loopt uit en heeft al takken van een halve meter vol met bloemtrossen en de papaver staat op barsten. De sieruien zwiepen gracieus heen en weer in de wind, de diep paarse bollen laten zich niet kennen. 
Eergisteren heeft Evelien bij Zipje (in houtgreep op mijn schoot) een dikke vette grijze teek verwijderd; Zipje was not amused en gromde tussen zijn kiezen door heel lelijk naar mij, maar gelukkig heeft hij een slecht geheugen en liet zich een uur later alweer verwennen op schoot met een hoop gespin en gekwijl als teken van opperste genot. Toen hij opstond omdat zijn maag knorde (hij heeft altijd honger) liet hij een zwart vachtje haren achter op mijn schoot en t-shirt. Toen ik later mijn quiltwerk bewonderde zag ik dat ik zwarte haren had meegestikt.
Afgelopen weekend is Moppie ingeslapen, mijn oude kat die sinds ik naar Brabant ben verhuisd bij mijn ouders woonde. Een schat van een zwart-witte poes, 19 jaar oud. Ze sukkelde al een lange tijd met d’r gezondheid maar met pijnstillers had ze een goed leventje. Tot ze opeens afgelopen weekend lusteloos en benauwd was en duidelijk niet lekker. De dierenarts constateerde hartzwakte en longproblemen en in laten slapen was het enige humane wat restte. Zielig voor mijn ouders; ze hebben nu nog maar 1 kat, een rode kater die liefdevol Roodje genoemd wordt. Een dondersteen die graag achter spinnen aan zit, ongeacht waar ze lopen.