Woensdagmiddag ging ik met Suzanne naar het theater alwaar 1001 nacht gespeeld werd door het Jeugdtheater Hofplein, hun laatste voorstelling (in de krant stond dat dit ’s avonds was, maar dat klopte niet). Het stroomde van de regen toen we vanuit de auto er heen liepen, harde wind en donkere lucht maakten dat we alvast in de stemming kwamen voor deze hele mooie raamvertelling. Van Tim hadden we enthousiaste verhalen gehoord, gekleurd door de liefde immers zijn meisje zat naast hem in theater, haar zus speelde ook mee.

We waren 3 kwartier te vroeg omdat we kaarten hadden gereserveerd en die moesten op tijd opgehaald worden, dus gingen we gewapend met de kaartjes het theatercafé in om daar cappucino en appelsap te drinken. Voordat de voorstelling begon stroomde de zaal vol met moeders, kleine kinderen, niet zulke kleine kinderen en achter ons zaten de spelers van cast A  terwijl we naar cast b dus gingen kijken. We zaten direkt naast de geluids- en lichtmannen aan zo’n schakelbord wat extra sju gaf aan de voorstelling. Voor ons zaten 5 drukke jochies e 2 drukke meisjes, tussen 6 en 10 jaar schat ik ze. Zo druk dat het Suzanne zelfs opviel en ik fluisterde "ze hebben hun pilletjes vergeten in te nemen", waarop ze grinnikte en zei dat ze zich echt kinderachtig gedroegen.

Het werd donker, de geur van wierook kwam de zaal binnen vanaf het podium en een donkere mannenstem sprak in Nederlands met een zwaar Arabisch accent de toeschouwers toe; alle mobiele telefoons moesten uit, etenswaar en drank was ten strengste verboden, overtreders werden zwaar gestraft: onthoofding met de zwaard. De hele zaal lachte.

Moeder van de mormel voor me die haar zoon dus op een verjaardagsfeestje met zijn vriendjes had getrakteerd was duidelijk blond, ze lachte goed mee en pakte nog een snoepje uit het zakje dat haar vriendin naast haar aanreikte.

De show was geweldig, de jongens en meisjes deden niet onder voor professionals en mooie stemmen, dans en humor wisselden elkaar in hoog tempo af. http://www.bndestem.nl/uitweek/article986843.ece Pauze kwam na 3 kwartier, vlak nadat er bij een vrouw achter me een gsm was afgegaan. Plaatsvervangende schaamte haast, iedereen draaide zich om om achter mij te kijken (ik keek ook om om te laten zien dat het niet mijn mobieltje was). De pauze was druk, kinderen probeerden hun energie kwijt te raken door heen en weer te rennen in de foyer en verstoppertje te spelen tussen de jassen, heerlijk. Er werd gedronken en gesnoept en bekenden werden begroet en gezoend als verloren gewaande vrienden, Suzanne genoot zichtbaar. Ze zag het vriendinnetje van Tim, en ze zwaaide naar Suzanne.

Voor deel 2 gingen we bijtijds de zaal in, we zaten immers precies in het midden van de rij. De kinderen voor ons kwamen ook de zaal in rennen, ruzie makend wie nu waar mocht zitten, lekker stompend en duwend. Uiteindelijk gingen ze zitten en wat doet moeder? Ze deelt doodleuk zakjes chips uit aan de kinderen. Omdat de kids de zakjes dicht laten houd ik mijn mond, het kan zijn dat ze opdracht heeft gegeven deze pas na de voorstelling te openen, weet ik veel. Maar nee, de show begint en juist op een stil moment openen de kinderen één voor één de zakjes. Gruwels! De mannen van licht en geluid keken boos opzij, gelijk met een zaklampje flitsend langs de kinderen, die er niks van snapten. De moeder keek verbaast achterom en lachte wat, goh wat grappig. Gelukkig speelden de kinderen op het toneel door en kwamen er drukke scènes met veel gelach, waarbij ik zo hoopten dat de kinderen nu allemaal achter elkaar hun chips naar binnen zouden proppen, zo’n zakje kan in 2 minuten op zijn. Echt waar.

Maar nee, deze monsters wilden duidelijk zo lang mogelijk genieten van het zakje en deden er tergend langzaam over. Op een gegeven ogenblik was ik het zo zat. Het was op toneel weer lawaaierig met zang en zo en toen tikte ik bij een knulletje voor me op z’n schouder, en siste: " en nou is het klaar met chips eten, irritant gedoe met dat gekraak." Hij schrok, zakte wat dieper in zijn stoel en heeft de rest van de show geen chipsje meer aangeraakt, wat helaas niet gezegd kon worden van de andere mormels. De geluidsman schoot nog een paar keer een flitslicht over de daders, zonder resultaat.

Na staande ovatie keek een manneke voor me naar de geluidsman en zei toen tegen zijn vriendje iets van : "waarom dee die man da, mé da licht?" en ik kon het niet laten: "Zodat je je chipjes goed kon zien, nou goed?" en richting de moeder die raar naar me keek: "In het theater mag je niet eten in de zaal, dit is storend voor de spelers, ’t is geen bioscoop."  Ze keek toen heel verbaast, en zei dat ze dit niet wist. En ze meende het. Cultuurbarbaar.

Maar ondanks dit stel voor ons hebben Suzanne en ik genoten, gelachen en ook ons rot gezocht! De zus van Tim’s vriendinnetje zou meespelen, maar we wisten niet wie ze was. Geen idee! En wat blijktnou, ze was het vliegend tapijt, samen met een ander hield ze het vliegend tapijt met stokken omhoog en in beweging. Dit tapijt vloog zo af en toe heen en weer op de achtergrond en de meisjes waren dus helemaal in het zwart zodat ze onzichtbaar waren.

Het was half 6 eer we thuis waren, we wipten op de terugweg even snel een winkel binnen om spul voor het eten te halen (spaghetti) en een 3 kwartier later reed ik alweer met Suzanne in de auto, deze keer op weg naar streetdance! Ik was zo blij weer thuis te zijn, lekker met koffie onderuit gezakt naar Judging Amy gekeken.